رشد فناوری اطلاعات در سال‌های اخیر شتاب فزاینده ای گرفته است. در این بین، فناوری اطلاعات به عنوان ابزاری برای ایجاد ارتباط نزدیکتر شرکت‌ها و سازمان‌ها با مشتریانشان تبدیل شده است (Yeh, Lee and Pai,۲۰۱۵ ). سازمان ها با استفاده از این راه ارتباطی به سادگی نظرات مشتریان خود را دریافت کرده و در زمان مناسب این امکان را میابند که با توجه به نیاز مشتریان تغییرات مورد نیاز را در سازمان ایجاد کرده و مشتریان خود را حفظ کنند (Bloom et al. ۲۰۱۴; Yeh, Lee and Pai ۲۰۱۵). از آن جایی که استخدام یک متخصص در یک سازمان، هزینه زیادی را به سازمان تحمیل می کند لذا سازمان ها شرو ع به اشتراک گذاری دانش و تخصص با سازمان های مشابه نمودند (Sage and Rouse ۱۹۹۹). از طرف دیگر، استخدام افراد متخصص و باهوش سخت یا در مواقعی غیرممکن به نظر می رسد و همچنین، ممکن است یک سازمان، نیاز به استخدام یک فرد به صورت مستقیم نداشته باشد. از این رو، اجتماعات مجازی این امکان را فراهم می کند که سازمان ها ایده ها و دانش خود را با سازمانهای رقیب به اشتراک بگذارند و همچنین، شرایطی را فراهم می کند که به ایجاد و خلق ایده های نو بپردازند (Martensson ۲۰۰۰). در گذشته، سازمان‌ها با بهره گیری از نظرات و ایده های کارکنان درون سازمان خود، اقدام به ایجاد کالا یا خدمت جدید برای مشتریان خود می نمودند. امروزه، دیگر این روش جوابگوی نیازهای روزافزون مشتریان نبوده و سازمانها با ایجاد ارتباط نزدیک با مشتریان به دنبال دریافت نظرات و ایده ها از خود مشتریان می باشند (Kittur ۲۰۱۰; Tohidi and Jabbari ۲۰۱۲; Tushman, Lakhani, and Lifshitz-Assaf۲۰۱۲).

جمع‌سپاری یکی از پدیده های نوظهور بر پایه وب بوده و در سال‌های اخیر توجه بسیاری از محققان و افراد فعال در این حوزه را به خود جلب کرده است. این سیستم ها زیر ساختی را ایجاد می کنند که در آن هر کسی به عنوان مشارکت کننده می تواند با انجام کار آسان به کسب درآمد بپردازد و همچنین هر کاربر که صاحب مسئله است، برای حل یک مسئله به نیروی کار با استعداد با قیمت اندک و زمان کوتاه دسترسی داشته باشد. جمع‌سپاری، می تواند ارتباط و همکاری بین مردم، سازمان ها و جامعه را آسان سازد (Brabham۲۰۱۳). اقتصاد جهانی، سازمان ها را به سمتی هدایت می کند که پاسخ مسا ئل خود را هم در درون سازمان و هم بیرون سازمان جستجو کنند (Howe ۲۰۱۶). از همین رو، سازمان‌ها به جمع‌سپاری به عنوان روشی برای برون‌سپاری مسائل روی آورده و روز به روز از خدمات و مزایای آن بیشتر بهره می برند. جمع‌سپاری، به عنوان یک روش جدید برای حل مسئله به شمار می رود با این دید که کارهای مختلف در یک سازمان را به جای محول کردن به شرکت یا فرد خاص، به گروهی از مردم واگذار کنند و با این کار هم، سرعت انجام کار را بهبود ببخشند و هم، هزینه انجام کار را به حداقل برسانند(Leimeister ۲۰۱۲). سیستم های جمع‌سپاری علی رغم امکانات و مزایای بسیار، با چالش‌های متعددی روبرو می باشند. هدف این مقاله مرور سیستم‌های جمع‌سپاری و مفاهیم مرتبط با این نوع سیستم‌ها، با تمرکز بر بررسی چالش‌های موجود بر سر راه آن است. نتایج حاصل از این تحقیق چشم انداز مناسب برای برنامه ریزی های آتی در این زمینه و همچنین اقدامات لازم برای کمک به بهبود شرایط این سیستم ها را در اختیار قرار می دهد.

جهت دریافت متن کامل مقاله کلیک کنید